Podejście wykorzystujące cechy rozwojowe dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym w nauczaniu języka angielskiego.
Efektywne nauczanie języka angielskiego dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym wykorzystuje naturalne predyspozycje dziecka typowe dla ich etapu rozwojwego. Celem tego podejścia jest rozbudzanie pozytywnej motywacji poprzez przyjemność towarzyszącą aktywnościom poznawczym i rozwijaniu sprawności językowych.
- Pierwsze dziesięć lat życia stanowi czas najbardziej efektywny w nauczaniu języka obcego. Aparat mowy dziecka w tym okresie jest na tyle nie wykształcony, że możliwe jest uczenie się i łatwe naśladowanie nowych dźwięków. Dlatego dzieci rozpoczynające naukę wcześniej zazwyczaj opanowują w lepszym stopniu akcent, intonację i wymowę charakterystyczną dla języka angielskiego.
- W psychologii rozwojowej wiek od czterech do ośmiu lat nazywany jest ,,wiekiem krytycznym” w rozwoju dziecka, bowiem następuje wówczas znaczący rozwój sprawności językowych: słuchania, mówienia, czytania i pisania.
- Do dwunastego roku życia wychwytywanie fal dźwiękowych typowych dla obcych języków jest naturalne dla zmysłu słuchu, po tym okresie ucho uwrażliwia się na znane dźwięki.
- Dziecko w tym wieku nie ma oporów przed eksponowaniem się na język obcy dlatego nauczyciel może swobodnie komunikować się w języku angielskim używając prostych zwrotów, pod warunkiem, że kontekst lekcji jest dla nich jasny.
- W młodym wieku dziecko nie rozdziela procesów poznawczych na obszar nauki i obszar zabawy, tylko wszelkie aktywności prowadzące do rozszerzenia ich kompetencji traktują jako zabawę.
- Trwałe procesy pamięciowe zachodzą poprzez budowanie powiązań pomiędzy neuronami, za co odpowiedzialne są neuroprzekaźniki, czyli hormony, produkowane podczas przeżywania emocji. Kontakt z nowością prowadzi do uwalniania dopamin, te pobudzają napływ endorfin – hormonów szczęścia będących nagrodą , która odgrywa ważną rolę w procesie uczenia się.
- W tym wieku dzieci odznaczają się myśleniem konkretno-obrazowym dlatego lektor wykorzystuje konkretne, realne materiały, prezentowane w kontekście dobrze znanym dziecku. Nie stosujemy pojęć abstrakcyjnych. Wprowadzamy słownictwo dotyczące przedmiotów, które dziecko widzi, może dotknąć, powąchać, posmakować, przenieść, uczuciach, które dobrze zna i widzi, czynnościach które może wykonać. Takie podejście angażujące możliwie jak najwięcej zmysłów nazywane jest oddziaływaniem polisensorycznym.
- Młodsze dzieci szybko się dekoncentrują, dlatego musimy zadbać o częste zmiany aktywności: np. wprowadzenie nowych słówek i zwrotów, następnie piosenka, potem gra planszowa albo memory, potem wyciszenie przy stoliku, potem aktywność ruchowa etc. Pamiętamy, by reagować w miarę szybko na ewentualne znużenie czy niechęć dziecka. Dotrzeć do niego wykorzystując jego ulubioną formę aktywności. Brak zaangażowania i pozytywnej interakcji może prowadzić do demotywacji dziecka, a nawet całej grupy, więc odpowiedzialny nauczyciel czujnie wychwytuje emocje dziecka i odpowiednio reaguje dobierając bardziej atrakcyjne metody.
- Każde zajęcia powinny angażować ruchowo dziecko, przez co aktywujemy ośrodki korowe w mózgu odpowiedzialne za rozwój poznawczy, daje im możliwość wyładowania energii i wzmocnienia efektywności uczenia.
- Dzieci niemal błyskawicznie się uczą, ale szybko zapominają dlatego zagadnienia wprowadzone na zajęciach powinny być powtarzane często na kolejnych zajęciach w sposób ciekawy i angażujący. Do każdej grupy słownictwa czy fraz przygotowujemy kilka różnych zabaw i aktywności angażujących różne kanały zmysłowe. Np food: wprowadzamy słownictwo na flashcards, ćwiczymy w worku tajemnic, śpiewamy w piosence ,,what do you like”, ćwiczymy w memory game, smakujemy z zawiązanymi oczami itd. W razie potrzeby, kiedy dziecko nie opanowało jeszcze wystarczająco materiału, powtarzamy w tych samych bądź innych zabawach.
- Niektóre dzieci nie posługują się dobrze poznanymi zagadnieniami, ponieważ nie czują się jeszcze gotowe. Nie jest to nic złego, a zjawisko jest znane pod nazwą ,,silent period”, przez który dzieci przechodzą . Nie należy wówczas wytwarzać żadnej presji czy nacisku, jedynie pozytywnie motywować, poprzez przyjazną atmosferę i poczucie wiary w ucznia.
- Naukę języka rozpoczynamy od nabycia umiejętności rozumienia ze słuchu. Wyłapujemy dźwięki, uczymy się struktur, na bazie których nabywamy dalsze sprawności. Dajemy możliwość reakcji niewerbalnej i szanujemy potrzeby dziecka.
- Nauczyciel planując lekcje powinien jasno określić cel zajęć, przemyśleć jakimi środkami ten cel osiągnie i przewidzieć ewentualne sytuacje problemowe. Stosując określoną metodę staramy się wczuć w rolę dziecka i odpowiedzieć na pytania co dziecko z tej aktywności wyniesie, czy te działania są dla niego atrakcyjne i jak będzie się czuło po ich wykonaniu. Odpowiedzi na te pytania implikują dalsze postępowanie. Prowadzący zajęcia jest przewodnikiem, ale też wsparciem i autorytetem, od którego dzieci uczą się postaw przyjacielskich, otwartych, pełnych pasji i radości ze wspólnie spędzonego czasu.
